Kinesiotaping

Kinesiotaping is het resultaat van een ontwikkeling die in het begin van de jaren zeventig is begonnen.
De chiropractor en kinesioloog Kenzo Kase experimenteerde in zijn kliniek met verschillende tapes en verschillende technieken.

Stap voor stap werden zowel het materiaal als de technieken verfijnd om uiteindelijk te evolueren naar een wereldbekende methode die door heel wat artsen en therapeuten op talrijke gebeieden van de algemene- en sportgeneeskunde wordt toegepast.

De achtergrondgedachten van kinesiotaping zijn:

* beïnvloeding van het neurologische encirculatoire syseem van het lichaam én ondersteuning van de lichaamseigen genezingsprocessen.
* werking volgens de prinicipes van de kinesiologie
* ondersteuning van het spierstelsel, het veneuze systeem en het lymfesysteem.

In tegenstelling tot de conventionele tape-methode, die gebruik maakt van niet-rekbaar materiaal om de immobiliteit van de gewrichten te bekomen is het resultaat van het kinesiotaping net een "vergroting van mobiliteit" door functieverbetering.

Hét principe is:
"Activeren in plaats van fixeren ! "
Hierbij wordt de volledige functionaliteit van de spieren behouden !

Deze tapemethode is een toevoeging aan het interventiebereik vand e para-/medicus.
De methode wort NIET gezien als een volledige zelfstandige behandeling.
Het helpt de patiënt echter om de basisvoorwaarden te scheppen en het lichaam in staat te stellen "optimaler" te regenereren.
Eventuele andere interventies, maar vooral instructies, blijven van kracht.